Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Oławie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 grudnia 2014 r.

Sąd Rejonowy w O.VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w S. w składzie:

Przewodniczący SSR Izabela Nowak

Protokolant Urszula Piątkowska

w obecności Prokuratora ---------------

po rozpoznaniu dnia 4 listopada 2014 r., 16 grudnia 2014 r.

sprawy W. K.

syna H. i M. zd. J.

ur. (...) w M.

oskarżonego o to, że:

w dniu 13 czerwca 2014 r. w miejscowości M. woj. (...) kierował w ruchu lądowym samochodem osobowym marki V. (...) nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości, pierwsze badanie – 0,39 mg/l, drugie badanie – 0,47 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym czynu tego dopuścił się nie stosując się do prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w O., VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w S., sygn.. akt VII K 667/13 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 (dwóch) lat, za jazdę pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości

tj. o czyn z art. 178a § 1 i 4 kk

I.  uznaje oskarżonego W. K. za winnego tego, że w dniu 13 czerwca 2014 r. w miejscowości M., woj. (...), kierował w ruchu lądowym samochodem osobowym marki V. (...) nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości 0,39 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości oraz w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w O. VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w S. z dnia 4 lutego 2014 r., sygn.. akt VII K 667/13 tj. przestępstwa z art. 178 a § 1 i 4 kk i za to na podstawie art. 178a § 4 kk wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 42 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 (czterech) lat,

III.  na podstawie art. 49 § 2 kk orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 400 (czterysta) złotych,

IV.  na podstawie art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w sprawie w kwocie 264,95 zł., w tym opłatę w kwocie 120 zł.

Sygn. akt VII K 291/14

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 czerwca 2014 r. w godzinach popołudniowych w miejscowości M. W. K. naprawiał z tyłu za budynkiem, koło garażu samochód osobowy marki V. (...) nr rej. (...). Miejsce to jest dostępne dla każdego, nie jest ogrodzone i stanowi dojazd do pól. W trakcie naprawiania samochodu W. K. spożywał alkohol w postaci piwa. Następnie W. K. wsiadł do samochodu marki V. (...) nr rej. (...) i kierował tym pojazdem. W tym samym czasie z przeciwka nadjechał patrol Policji. Kiedy W. K. zobaczył jadący patrol Policji gwałtownie skręcił w prawo w podwórze, zatrzymał samochód i szybko z niego wysiadł. Początkowo W. K. zaprzeczył aby kierował tym pojazdem, później jednak przyznał się do tego oraz poinformował funkcjonariuszy Policji B. W. i T. W., że nie posiada uprawnień do kierowania pojazdami, ma zakaz prowadzenia pojazdów oraz kilkakrotnie był karany za jazdę samochodem w stanie nietrzeźwości.

/Dowód: wyjaśnienia oskarżonego W. K. – k. 36, 70v;

zeznania świadka B. W. – k 5, 70v-71;

zeznania świadka T. W. – k 8, 71;

notatka urzędowa – k. 1/

Funkcjonariusze Policji B. W. i T. W. przystąpili do kontroli W. K.. W jej trakcie wyczuli od niego woń alkoholu. W wyniku przeprowadzonego badania przy użyciu urządzenia kontrolno – pomiarowego ustalono, iż o godzinie 17.26 W. K. miał 0,39 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, zaś o godzinie 17.49 badanie dało wynik 0,47 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. W. K. przejechał samochodem około 10-30 metrów, w chwili kiedy kierował pojazdem nie było ruchu innych pojazdów.

/Dowód: wyjaśnienia oskarżonego W. K. – k. 36, 70v;

zeznania świadka B. W. – k 5, 70v-71;

zeznania świadka T. W. – k 8, 71;

notatka urzędowa – k. 1;

protokół użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego – k. 2;/

świadectwo wzorcowania – k. 3/

Oskarżony W. K. ma 36 lat, posiada wykształcenie średnie, nie ma wyuczonego zawodu, ma na utrzymaniu dwoje dzieci. Posiada stałą pracę, jego dochód miesięczny wynosi około 2.500 złotych. W miejscu pracy W. K. ma pozytywną opinię. Także sołtys wsi M. ma pozytywna opinię o nim. Zgodnie z wywiadem środowiskowym W. K. mieszka z żoną i dziećmi. Małżeństwo przechodzi kryzys. Postanowieniem z dnia 24 maja 2013 r. sygn. akt VII RNs 23/13 Sąd Rejonowy w Oławie VIII Zamiejscowy Wydział Rodzinnych i Nieletnich z siedzibą w S. zobowiązał W. K. do leczenia odwykowego w niestacjonarnym zakładzie lecznictwa odwykowego. W. K. nie podjął leczenia, nie dostrzega u siebie problemu alkoholowego. Postanowieniem z dnia 20 listopada 2014 r. zmieniono formę leczenia na stacjonarne. Żona oskarżonego uczestniczy w terapii dla osób współuzależnionych. Sąsiedzi nie mają uwag i zastrzeżeń do W. K.. Zgodnie z informacją dzielnicowego J. W. W. K. ujawnia skłonności do nadużywania alkoholu i prowadzenia pojazdów w stanie nietrzeźwości i wbrew orzeczonemu zakazowi. W. K. nigdy nie posiadał prawa jazdy.

W. K. był już karany sądownie:

- wyrokiem Sądu Rejonowego w O. z dnia 19 marca 201 3., sygn. akt VII K 211/13 za czyn z art. 244 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. skazany został na karę 10 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne;

- wyrokiem Sądu Rejonowego w O. z dnia 4 lutego 2014 r., sygn. akt VII K 667/13 za czyn z art. 178a § 1 k.k. skazany został na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 2 lat próby oraz orzeczono wobec niego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat i świadczenie pieniężne w wysokości 300 zł, zakaz prowadzenia pojazdów obowiązuje od 12 lutego 2014 r. do 12 lutego 2016 r.;

- wyrokiem Sądu Rejonowego w O. z dnia 4 lutego 2014 r., sygn. akt VII K 571/13 za czyn z art. 244 k.k. skazany został na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 2 lat próby.

/Dowód: dane dotyczące oskarżonego W. K. – k. 39, 40, 70;

opinie dotyczące oskarżonego – k. 37-38;

dane o karalności – k. 20-21;

odpisy wyroków – k. 13, 16, 23-24;

zawiadomienie o wykonaniu środka karnego – k. 15;

oświadczenie o nieposiadaniu prawa jazdy – k. 17;

wywiad środowiskowy – k. 78-79/

Oskarżony W. K. w toku całego postepowania przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Oskarżony wyjaśnił, iż w dniu, kiedy zatrzymała go policja naprawiał samochód ojczyma. Wsiadł za kierownicę tego samochodu i przejechał nim spod garażu na plac, który znajdował się w odległości około 10 - 30 metrów. Zrobił to po to żeby maszyny rolnicze, które tam się poruszają nie uszkodziły samochodu. Jak przejechał tą odległość to wysiadł z samochodu i nadjechała Policja. Policjanci wysiedli z samochodu i stwierdzili, że widzieli jak kierował, poprosili o okazanie dokumentów oraz przebadali go na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Oskarżony podał ponadto, iż w czasie kiedy kierował pojazdem nie poruszał się tam żaden inny pojazd. Alkohol w postaci piwa spożywał w trakcie kiedy naprawiał samochód. Podał ponadto, iż w środowisku ma dobrą opinię.

/Dowód: wyjaśnienia oskarżonego W. K. – k. 36, 70-70v/

W wyniku ustalonego stanu faktycznego Sąd zważył, co następuje:

W świetle zebranych dowodów wina i sprawstwo oskarżonego nie budziły zdaniem Sądu żadnych wątpliwości.

Ustalając stan faktyczny, Sąd oparł się na wyjaśnieniach oskarżonego W. K., który w toku całego postępowania przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, zeznaniach świadków, niebudzącym wątpliwości, co do prawidłowości jego przeprowadzenia jak i wyniku, dowodzie z badania zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, notatce urzędowej oraz danych o karalności, opiniach dotyczących oskarżonego, wywiadzie środowiskowym, odpisach wyroków, oświadczeniu o nieposiadaniu prawa jazdy, zawiadomieniu o wykonaniu środka karnego.

Oceniając wyjaśnienia oskarżonego Sąd uznał je za wiarygodne albowiem były logiczne, konsekwentne i korelowały z zeznaniami świadków oraz pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadków B. W. albowiem były logiczne i spójne oraz korelowały z zeznaniami T. W. i wyjaśnieniami oskarżonego.

Podobnie Sąd odniósł się do zeznań T. W.. W ocenie Sądu zasługiwały one na przymiot wiarygodności i uwzględnienie z uwagi na fakt, iż było konsekwentne oraz znalazły potwierdzenie w zeznaniach drugiego z funkcjonariuszy Policji i wyjaśnieniach oskarżonego.

W tym miejscu wskazać także należy, iż T. W. i B. W. jako funkcjonariusze Policji są osobami całkowicie postronnymi w stosunku do oskarżonego, co świadczy o ich bezstronności w sprawie.

Za w pełni wiarygodne i zasługujące na uwzględnienie Sąd uznał także dowody z dokumentów w postaci: notatki urzędowej, protokołu użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego, odpisów wyroków, wywiadu środowiskowego, opinii o oskarżonym, oświadczeniu o nieposiadaniu prawa jazdy, zawiadomieniu o wykonaniu środka karnego zostały one bowiem sporządzone w przepisanej formie przez osoby do tego uprawnione. Ponadto w toku całego postępowania żadna ze stron nie zakwestionowała ich prawidłowości i prawdziwości.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż oskarżony W. K. w dniu 13 czerwca 2014 r. w miejscowości M. w ruchu lądowym prowadząc samochód osobowy marki V. (...) nr rej. (...) znajdował się w stanie nietrzeźwości 0,39 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, a ponadto czynu tego dopuścił się zarówno będąc uprzednio skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości jak i w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Oławie z dnia 4 lutego 2014 r., sygn. akt VII K 667/13. W ocenie Sądu brak jest także jakichkolwiek wątpliwości, iż oskarżony prowadził samochód w ruchu lądowym. Jak wskazuje się w doktrynie i orzecznictwie ruchem lądowym jest ruch na drogach publicznych, w strefach zamieszkania, jak również ruch w miejscach dostępnych dla powszechnego użytku. Z zeznań funkcjonariuszy Policji jednoznacznie wynika, iż miejsce, w którym oskarżony jechał samochodem i gdzie został zatrzymany było ogólnie dostępne, nie było ogrodzone czy też zamknięte, był tam dojazd do pól. Tym samym, w ocenie Sądu, swoim zachowaniem W. K. wypełnił ustawowe znamiona przestępstwa z art. 178a § 1 i 4 k.k.

Zdaniem Sądu, dla oceny sprawstwa oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu, nie ma znaczenia fakt, iż w chwili kiedy W. K. jechał samochodem nie było tam innych pojazdów, zaś oskarżony przejechał jedynie około 10-30 metrów. Przepis art. 178a § 1 k.k. nie uzależnia odpowiedzialności karnej od natężenia ruchu i ilości przejechanych kilometrów. Okoliczności te mają dopiero znaczenie przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu.

Oskarżony z uwagi na poziom swojego rozwoju intelektualnego, wiek, doświadczenie życiowe powinien mieć świadomość, co do niedopuszczalności i znaczenia swojego zachowania. W tym miejscu podkreślić należy, iż poziom alkoholu w organizmie oskarżonego wzrastał, co oznacza, iż W. K., w krótkim okresie od zakończenia jego spożywania, zdecydował się wsiąść za kierownicę samochodu i nim jechać. Tym samym musiał mieć pełną świadomość, iż alkohol znajduje się w jego organizmie. Wina W. K. polega zatem na tym, iż mając pełną możliwość rozumienia znaczenia swojego zachowania, świadomie zdecydował się na naruszenie podstawowych zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego. W tym miejscu podkreślić także należy, iż oskarżony był już karany sądnie, a zarzucanego mu w przedmiotowej sprawie czynu dopuścił się będąc uprzednio skazany za prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości oraz w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów. Nie bez znaczenia jest także fakt, iż oskarżony w ogólne nie posiada uprawnień do kierowania pojazdami.

Mając na uwadze te okoliczności, Sąd stanął na stanowisku, iż brak jest podstaw do uwzględnienia wniosków obrony i zastosowania wobec oskarżonego nadzwyczajnego złagodzenia kary.

Zgodnie z art. 60 § 2 k.k. Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w szczególnie uzasadnionych wypadkach, kiedy nawet najniższa kara przewidziana za przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa, w szczególności: jeżeli pokrzywdzony pojednał się ze sprawcą, szkoda została naprawiona albo pokrzywdzony i sprawca uzgodnili sposób naprawienia szkody, ze względu na postawę sprawcy, zwłaszcza gdy czynił starania o naprawienie szkody lub o jej zapobieżenie, jeżeli sprawca przestępstwa nieumyślnego lub jego najbliższy poniósł poważny uszczerbek w związku z popełnionym przestępstwem. W tym miejscu wskazać należy, iż w ocenie Sądu szczególnie uzasadniony wypadek o jakim mowa powyżej ma miejsce wtedy, gdy po pierwsze w samym czynie istnieją liczne okoliczności łagodzące, a po drugie właściwości i warunki osobiste sprawcy, jego sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu zasługują na szczególnie pozytywną ocenę (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 maja 1978 r., V KR 72/78, OSNPG 1979, nr 2, poz. 19). Tym samym z treści powyższego jednoznacznie wynika, iż chodzi o sytuacje wyjątkowe, nietypowe, nadzwyczajne, a okoliczności te muszą być odnoszone do dolnego progu ustawowego zagrożenia za dane przestępstwo i prowadzić do wniosku, że nawet taka kara byłaby niesprawiedliwa z powodu surowości.

Przenosząc powyższe rozważania na kanwę przedmiotowej sprawy, w ocenie Sądu, nie mamy do czynienia z sytuacją wyjątkową o jakiej mowa powyżej. Sam fakt istnienia okoliczności łagodzących w zakresie samego czynu tj. miejsca, w którym oskarżony kierował samochodem, poziomu alkoholu w organizmie, przejechanej odległości nie może automatycznie skutkować zastosowaniem instytucji nadzwyczajnego złagodzenia. Sprzeciwiają się temu bowiem z jednej strony warunki i właściwości osobiste oskarżonego (był już karany za czyny z art. 244 k.k. i art. 178a § 1 k.k., mimo zobowiązania Sądu VIII Zamiejscowy Wydział Rodzinny i Nieletnich nie podjął dobrowolnie leczenia odwykowego, kieruje pojazdami mechanicznymi, mimo że w ogóle nie posiada do tego uprawnień) z drugiej zaś strony nie można przyjąć, iż dolny próg ustawowego zagrożenia za czyn z art. 178a § 1 i 4 k.k. tj. kara 3 miesięcy pozbawienia wolności byłaby w tym przypadku niewspółmiernie surowa. Oskarżony bagatelizuje swoje zachowanie, nie wyciąga wniosków z wcześniejszych skazań, co świadczy o tym, iż nie widzi żadnego problemu w kierowaniu pojazdami w stanie nietrzeźwości oraz w okresie obowiązywania zakazu, przy czym ponownie podkreślić należy, iż oskarżony w ogóle nie ma uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi, a mimo to nimi kieruje.

Przy uwzględnieniu wszystkich powyższych okoliczności Sąd wymierzył oskarżonemu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 § 1 i 2 k.k., bacząc by nie przekroczyła ona stopnia winy i społecznej szkodliwości zarzuconego mu czynu, spełniając jednocześnie założenia prewencji indywidualnej i ogólnej. Sąd wziął zatem pod uwagę okoliczności dotyczące miejsca popełnienia zarzucanego oskarżonemu czynu, poziomu alkoholu w jego organizmie.

W ocenia Sądu orzeczona kara jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego, a kara w wyższym wymiarze byłaby już - przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności podmiotowych i przedmiotowych inkryminowanego czynu – karą zbyt surową o charakterze odwetowym.

Wymierzona oskarżonemu kara odpowiada nie tylko stopniowi jego winy, ale realizuje też w stosunku do niego cele zapobiegawcze i wychowawcze. Zapobiegawczy sens wymierzonej kary pozbawienia wolności ma bowiem na celu odstraszenie sprawcy od ponownego wejścia na drogę przestępstwa, natomiast jej cel wychowawczy realizuje się poprzez kształtowanie postawy oskarżonego zarówno wobec własnego czynu, jak i przestępstwa w ogóle. Jednocześnie kara orzeczona wobec oskarżonego czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełnia swoje zadania w zakresie prewencji generalnej, polegające na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa.

Sąd oceniał także postawę oskarżonego, jego warunki i właściwości osobiste oraz dotychczasowy sposób życia. W tej mierze Sąd uwzględnił jego stopień rozwoju psychospołecznego, warunki materialne, rodzinne i stan zdrowia i stwierdził, iż w tym konkretnym przypadku nie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek określony w art. 69 § 4 k.k. pozwalający Sądowi na zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Sąd przeanalizował kwestię braku poprawy oskarżonego W. K. wobec wcześniejszego popełniania czynów zabronionych i orzekanych wobec niego kar. Z zachowania oskarżonego wywnioskować można, iż dotychczas orzekane wobec niego kary – kary ograniczenia wolności, kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania - nie uświadomiły mu naganności jego postępowania, nie spowodowały zmiany zachowania, a tym samym kara nie spełniła postawionych jej celów resocjalizacyjnych.

Zdaniem Sądu powrót oskarżonego na drogę przestępstwa i to w warunkach art. 178a § 1 i 4 k.k. jest nieprzekraczalną przeszkodą do wysnucia pozytywnej prognozy kryminologicznej odnośnie postępowania w przyszłości i przestrzegania porządku prawnego. W tym miejscu podkreślić należy, iż ustawodawca wobec takich sprawców jak W. K. przewiduje możliwość zastosowania dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary tylko wyjątkowo. W przedmiotowej sprawie Sąd tej wyjątkowości się nie dopatrzył. Jak wynika z wywiadu środowiskowego oskarżony lekceważy problem alkoholowy, nie podjął dobrowolnie leczenia, mimo że był do tego zobowiązany postanowieniem Sądu. Ponadto żona skazanego posiada stałą pracę.

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd uznał, iż tylko kara bezwzględna pozbawienia wolności spełni wobec oskarżonego swoje cele.

Sąd orzekł również wobec oskarżonego obligatoryjny, w myśl art. 42 § 2 k.k., środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Ustalając okres eliminacji oskarżonego z ruchu lądowego, jako kierującego pojazdami mechanicznymi na 4 lata, Sąd kierował się okolicznościami związanymi z popełnieniem tego czynu - miejscem jego popełnienia, ilością zawartego w wydychanym przez niego powietrzu alkoholu, faktem, iż oskarżony dopuścił się tego czynu w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych oraz tym, iż oskarżony w ogóle nie posiada uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi. W ocenie Sądu taki okres orzeczonego środka karnego zapobiegnie zagrożeniu jakie może stwarzać powrót sprawcy do ruchu w szczególności w kontekście rodzaju i wagi naruszonych przez niego zasad bezpieczeństwa. Sąd w pełni podziela pogląd Sądu Najwyższego, że stosowanie tego środka karnego jest najskuteczniejszym sposobem wzmożenia bezpieczeństwa na drogach, zmuszającym naruszających zasady bezpieczeństwa do ich przestrzegania w przyszłości (vide wyrok SN z dnia 24 kwietnia 1982 r. sygn. VKRN106/82).

Na podstawie art. 49 § 2 k.k. Sąd orzekł od W. K. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 400 złotych, mając na uwadze możliwości zarobkowe oskarżonego, przy jednoczesnym uświadomieniu mu, poprzez cel działania wskazanego w punkcie III wyroku Funduszu, rodzaju zagrożonego przez nietrzeźwych kierujących dobra, jakim jest życie i zdrowie ludzkie.

Jednocześnie na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym wymierzył mu opłatę w kwocie 120 złotych. Na koszty sądowe złożyły się wydatki poniesione w toku postepowania przygotowawczego, ryczałt za doręczenia w postepowaniu karnym oraz ryczałt za sporządzenie wywiadu środowiskowego dotyczącego oskarżonego. W sprawach z oskarżenia publicznego zasadą jest bowiem, że jeżeli Sąd nie znajduje podstaw do zwolnienia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, to ma obowiązek je zasądzić na rzecz Skarbu Państwa (patrz post. SN z 24.02.2004 r., WZ 9/04, OSNwSK 2004/1/392). W rozpoznawanej sprawie Sąd nie dopatrzył się natomiast okoliczności uzasadniających zwolnienie oskarżonego od kosztów sądowych. Oskarżony ma stałą pracę, z której osiąga dochód, a zatem, w ocenie Sądu, jest w stanie ponieść koszty sądowe i nałożoną na niego w wyroku opłatę.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować;

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć obrońcy oskarżonego;

3.  kal. 14 dni.

9.01.2015 r.

SSR Izabela Nowak